Rəvayətə görə, Peyğəmbərimiz Hz. Muhəmməd ﷺ Qureyş başçılarına İslamı təbliğ edərkən, Abdullah b. Ummu Məktum adında gözləri görməyən bir səhabə onun yanına gəlib: “Ey Allahın elçisi! Allahın sənə öyrətdiklərindən mənə də öyrət!” – deyir. Ancaq Hz. Peyğəmbər ﷺ ona cavab vermir. Çünki Qureyşin başçıları Peyğəmbərin ﷺ özləri ilə xüsusi olaraq maraqlanmasını istəyirdilər. Abdullah b. Ummu Məktum təkrar səsləndikdən sonra Peyğəmbər ﷺ ona yönələrək qaşqabağını tökmüş və üzünü turşutmuşdu. Bu hadisəyə görə Uca Allah Abəsə (Əbəsə) surəsinin ayələrini endirmiş, Öz elçisi və ən çox sevdiyi bəndəsi olan Hz. Muhəmmədin ﷺ bu hərəkətini pisləmiş, həmişə etdiyi kimi (“Ey Elçim!”) deyil, çox soyuq olaraq “o” deyə müraciət etmişdi. Halbuki, Peyğəmbərimizin ﷺ burada niyyəti əsla pis deyildi. O, söhbət apararkən sadəcə kənardan müdaxilə edilərək söhbətin dağılmamasına çalışırdı. Amma Uca Allah bunu bəyənmədi və Onu azarladı. Çox təsirlidir. Əgər Qurani-Kərim Allah tərəfindən nazil edilməmiş və Hz. Muhəmməd ﷺ tərəfindən yazdırılmış olsaydı, bu ifadələr mütləq oradan çıxarılardı. Yalançı bir peyğəmbər bu ifadələri kitaba əsla salmaz, öz reputasiyasını “qorumağı” düşünərdi. Biz bu ayələri oxuyarkən, əziz Peyğəmbərimizin ﷺ də bir insan olduğunu, heç bir insanı ilahlaşdırmağın icazəli olmadığını və nəhayət, Qurani-Kərimin Allah tərəfindən nazil edilib qorunduğunu açıq-aşkar şəkildə görürük.
İnsan bəzən baş verən hadisələr qarşısında “belə olsaydı, belə olardı” deyərək özünü həsrətin yarası ilə yükləyir. Halbuki xeyir və şər həqiqətdə bizim bildiyimiz kimi deyil; Allah qatında gizlənmiş hikmətlər vardır. […]
İnanmaq/iman etmək… və bilmək… — Bunlar, iki fərqli şeydir. İnsan bəzən bir şeyi bilər… amma həqiqi mənada inanmadığı – yəni, iman etmədiyi üçün — o istiqamətdə davranmaz, o imanı təsdiqləyəcək […]
İslamın ilk illərində meydana gələn ayələrin bir çoxu yalnız dini prinsipləri deyil, eyni zamanda ictimai nizamı, insan hüquqlarını və müharibə etikası qaydalarını da müəyyənləşdirirdi. Bu ayələr arasında xüsusi yerə sahib […]