“Kim özündə, malında və ya qardaşında xoşladığı bir şey görərsə, o zaman onun bərəkətli olması üçün dua etsin. Həqiqətən, gözdəymə haqdır!” (Hz. Muhəmməd ﷺ, Buxari)
“Kaş ki bağına girdiyin zaman: “MəşəAllahu Ləə Quvvatə İlləə Billəh! (Maşallah! Qüvvət yalnız Allaha məxsusdur!)”– deyəydin!” (Quran, 18/39)
Məşhur alim İbn Kəsir bu ayənin təfsirində buyurub: “Sələfdən (öncə yaşamış müdriklədən) bəziləri belə deyib: “Əgər özündə, övladında və ya malında onu təəccübləndirən və xoş gələn bir şey görsə: “MəşəAllahu Ləə Quvvatə İlləə Billəh” desin. Bu həm də sünnə (Peyğəmbərimizinsözləri) ilə sabitdir. Necə ki, Hafiz Əbu Yə’lə “Musnəd” əsərində Ənəs b. Malik yolu ilə Allahın elçisinin belə buyurduğunu nəql edib: “Əgər Allah bir qulu əhli, malı və övladı ilə onu nemətləndirərsə “MəşəAllahu Ləə Quvvatə İlləə Billəh” desin! Çünki bizə bunu ayə əmr edir”
Saleh Useymin belə buyurur:
“Əgər biriniz ailəsində, malında və övladında ona gözəl görünən və təəccübləndirən bir şey görərsə, “MəşəAllahu Ləə Quvvatə İlləə Billəh”. Bu halda Allah onun ailəsinə də, malına da, övladına da bərəkət verəcək.” (Fətava Nurun aləd-Darb)
Bütün bunlar onu göstərir ki, göstərilən ayə, Ənəsin hədisi, İbn Kəsir, Useymin və digər alimlərin qeyd etdiyi “MəşəAllahu Ləə Quvvatə İlləə Billəh” duası, hədisdə bildirilən bərəkət duasıdir.
İnsan bəzən baş verən hadisələr qarşısında “belə olsaydı, belə olardı” deyərək özünü həsrətin yarası ilə yükləyir. Halbuki xeyir və şər həqiqətdə bizim bildiyimiz kimi deyil; Allah qatında gizlənmiş hikmətlər vardır. […]
İnanmaq/iman etmək… və bilmək… — Bunlar, iki fərqli şeydir. İnsan bəzən bir şeyi bilər… amma həqiqi mənada inanmadığı – yəni, iman etmədiyi üçün — o istiqamətdə davranmaz, o imanı təsdiqləyəcək […]
İslamın ilk illərində meydana gələn ayələrin bir çoxu yalnız dini prinsipləri deyil, eyni zamanda ictimai nizamı, insan hüquqlarını və müharibə etikası qaydalarını da müəyyənləşdirirdi. Bu ayələr arasında xüsusi yerə sahib […]