Ən də­yər­li məc­lis­lər elm və zikr məc­lis­lə­ri­dir. Bəs Adəm öv­lad­la­rı­nın ən se­çil­mi­şi, bu üm­mə­tin mü­əl­li­mi hə­dis­lə­ri, öy­rət­mə­si və is­ti­qa­mət­lən­dir­mə­si ilə məc­li­sin ba­şın­da olar­sa, bu ha­di­sə­ni ne­cə qiy­mət­lən­dir­mək olar? O, iş­ti­rak et­di­yi məc­li­sin saf­lı­ğı­nın, Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) qəl­bi­nin tə­miz­li­yi­nin bir nə­ti­cə­si ola­raq səhv edə­nin səh­vi­ni dü­zəl­dir, bil­mə­yə­nə öy­rə­dir, qəf­lət­də ola­na xə­bər­dar­lıq edir, hə­min məc­lis­də xe­yir­dən baş­qa heç bir şe­yi qə­bul et­mir­di… Əgər da­nı­şan bir in­sa­nı din­lə­yir­sə, bu vaxt qey­bət edil­mə­si­ni qə­bul et­məz, söz gəz­dir­mə­yə və ya hər han­sı bir if­ti­ra­ya ra­zı ol­maz­dı. Bu­ra­dan da Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) baş­qa­la­rı­nın şə­rəf və lə­ya­qə­ti­ni qo­ru­du­ğu­nu gö­rü­rük.

İt­ban ibn Ma­li­kin -radiyallahu anh- be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) na­ma­za dur­maq is­tə­di. “Ma­lik ibn əd-Duh­şum ha­ra­da­dır” de­yə so­ruş­du. Bir adam: “O, Al­la­hı və Rə­su­lu­nu sev­mə­yən bir in­san­dır” de­di. Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) be­lə bu­yur­du: “Xeyr, be­lə et­mə! Onun Al­lah ri­za­sı­nı ümid edə­rək “lə ilə­hə il­ləl­lah” de­mə­si­ni gör­mür­sən­mi? Şüb­hə­siz ki, Al­lah Onun ri­za­sı­na ümid edə­rək “lə ilə­hə il­ləl­lah” de­yən in­sa­na cə­hən­nəm odu­nu ha­ram et­miş­dir” (Bu­xa­ri və Müs­lim).

Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) ya­lan şa­hid­lik­dən və bi­ri­nin haq­la­rı­nı tap­da­la­yıb onu baş­qa­la­rı­na ver­mək­dən də çox çə­kin­di­rir­di.

Əbu Bək­rin -radiyallahu anh- be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) bu­yur­du ki: “Si­zə ən bö­yük gü­na­hın nə ol­du­ğu­nu de­yim­mi?” Biz: “De, ey Al­la­hın Rə­su­lu” de­dik. Be­lə bu­yur­du: “Al­la­ha şə­rik qoş­maq və ata-ana­ya qar­şı çıx­maq”. Bu vaxt söy­kən­miş ol­du­ğu hal­da otur­du və be­lə da­vam et­di: “Diq­qət edin, bir də ya­lan­dan şa­hid­lik et­mək”. Bu söz­lə­ri o qə­dər tək­rar­la­dı ki, “kaş su­say­dı” de­yə da­xi­li­miz­dən bir hiss ke­çir­dik” (Bu­xa­ri və Müs­lim).

Rə­sul­lu­lah (s.ə.v.) mö­min­lə­rin ana­sı olan Ai­şə­yə -radiyallahu anhə- qar­şı həd­siz sev­gi bəs­lə­mə­si­nə bax­ma­ya­raq onun qey­bət et­mə­si­ni pis qar­şı­la­mış və ona qey­bə­tin nə qə­dər bö­yük bir təh­lü­kə ol­du­ğu­nu izah et­miş­dir… Ai­şə­nin -radiyallahu anhə- be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Pey­ğəm­bə­rə (s.ə.v.) “Sə­fiy­yə­nin be­lə-be­lə ol­ma­sı ki­fa­yət­dir” de­dim. “Ra­vi­lə­rin bi­ri­si onun qı­sa­boy­lu ol­du­ğu­nu nə­zər­də tut­muş­du” de­yə izah et­di. Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) be­lə bu­yur­du: “Sən elə bir söz de­din ki, əgər o, də­niz su­yu­na qa­rış­say­dı, onun hər ye­ri­ni bu­lan­dı­rar­dı” (Əbu Da­vud).

Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) qar­daş­la­rı­nın na­mu­su­nu, şə­rəf və lə­ya­qə­ti­ni qo­ru­yan in­san­la­ra müj­də ve­rə­rək be­lə bu­yur­muş­dur: “Kim qey­bə­ti edi­lən qar­da­şı­nın şə­rəf və lə­ya­qə­ti­ni qo­ru­yar­sa, Al­lah da hə­min in­sa­nı cə­hən­nəm odun­dan qo­ru­yar” (Əh­məd).

————
Peyğəmbərimizi -Sallallahu Aleyhi Vaə Səlləm- tanıyırıqmı?
Əb­dül Ma­lik ibn Muhəmməd ibn Əb­dür­rəh­man əl-Qa­sım
Çevirən:Məhəmməf Qənbəroğlu