featured-image-2521

Ki­çik ai­lə oca­ğın­da xa­nım atın bağ­lan­dı­ğı yer, ağa­cın göv­də­si, ra­hat­lıq, sa­kit­lik və ya­xın­lıq de­mək­dir.

Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) be­lə bu­yu­rur: “Bü­tün dün­ya bir xə­zi­nə­dir. Bu xə­zi­nə­nin ən xe­yir­li­si isə mö­min bir xa­nım­dır” (“Sa­hi­hul Ca­mi­us-Sa­ğir”).

Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) gö­zəl əx­la­qı­nın və xoş gü­zə­ra­nı­nın bir əla­mə­ti ola­raq onun mö­min­lə­rin ana­sı Ai­şə­ni -radiyallahu anhə- adı­nın son hər­fi­ni tə­ləf­füz et­mə­yə­rək ça­ğı­rıb se­vinc­dən qəlb­lə­rin pər­vaz­la­na­ca­ğı bir ha­lı bil­dir­di­yi­ni gö­rü­rük.

Ai­şə -radiyallahu anhə- de­di ki: “Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) bir gün mə­nə be­lə de­di: “Ey Aiş! Bax, bu­ra­da Cəb­ra­yıl sə­nə sa­lam ve­rir”” (Bu­xa­ri və Müs­lim).

Bu­dur bu üm­mə­tin Pey­ğəm­bə­ri -səllallahu aleyhi və səl­ləm! Əx­laq ba­xı­mın­dan üm­mə­tin ən idea­lı, möv­qe eti­ba­ri­lə ən bö­yü­yü olub gö­zəl gü­zə­ran, mü­la­yim­lik, hə­yat yol­da­şı ola­raq xa­nı­mı­nın mə­nə­vi və his­si ar­zu­la­rı­nı bil­mə­si­nin ən par­laq nü­mu­nə­lə­ri­ni ver­di­yi­ni gö­rü­rük. O, hər bir xa­nı­mı onun is­tə­di­yi ha­la gə­ti­rir və onu öz əri­nin nə­zə­rin­də la­zım olan ye­ri tut­ma­sı­nı tə­min edir.

Ai­şə -radiyallahu anhə- de­di ki: “Mən heyz (ay­ba­şı) ol­du­ğum za­man qab­dan su içir, onu Pey­ğəm­bə­rə (s.ə.v.) ve­rir­dim. O, ağ­zı­nı mə­nim ağ­zı­mı qoy­du­ğum ye­rə qo­ya­raq qab­dan su içir­di. Sü­mü­yün üzə­rin­də­ki əti sı­yı­rır­dım, o da sü­mü­yü əlim­dən ala­raq ağ­zı­nı mə­nim ağ­zı­mı qoy­du­ğum ye­rə qo­yur və mə­nim ki­mi əti sı­yı­rır­dı” (Müs­lim).

Mü­na­fiq­lə­rin id­dia və müş­rik­lə­rin if­ti­ra et­di­yi gü­lünc it­ti­ham­lar­dan ba­car­dı­ğı qə­dər uzaq olur­du… Ək­si­nə, o, xa­nım­la­rı ilə do­lan­ma­ğın ən gö­zəl və ən asan yol­la­rı­nı ax­ta­rır­dı.

Ai­şə­nin -radiyallahu anhə- be­lə de­di­yi rə­va­yət edi­lir: “Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) xa­nım­la­rın­dan bi­ri­ni öp­dü, son­ra da dəs­tə­maz al­ma­dan na­maz qıl­ma­ğa get­di” (Əbu Da­vud və Tir­mi­zi).

Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) bir çox hal­lar­da qa­dı­nın öz-öz­lü­yün­də ol­duq­ca üs­tün bir ye­rə la­yiq ol­du­ğu­nu açıq bil­di­rir, on­la­rın çox bö­yük bir ye­rə və ali bir möv­qe­yə sa­hib ol­duq­la­rı­nı ifa­də edir… Be­lə­lik­lə, Pey­ğəm­bər -səl­lallahu aleyhi və səlləm- Amr ibn Asın sua­lı­na ca­vab ve­rir, həm­çi­nin ona yet­kin və doğ­ru-düz­gün bir in­sa­nın öz xa­nı­mı­nı sev­mə­si­nin uta­nı­la­caq bir hal ol­ma­dı­ğı­nı da bil­di­rir.

Amr ibn As­dan rə­va­yət edil­di­yi­nə gö­rə, o, Rə­su­lul­lah­dan (s.ə.v.) “Ən çox sev­di­yin in­san kim­dir” de­yə so­ruş­muş, Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) də “Ai­şə­dir” de­yə ca­vab ver­miş­di (Bu­xa­ri və Müs­lim).

Hə­ya­tın­da ai­lə xoş­bəxt­li­yi­nə na­il ol­maq is­tə­yən bir in­san mö­min­lə­rin ana­sı Ai­şə­nin -radiyallahu anhə- rə­va­yət et­di­yi hə­dis üzə­rin­də yax­şı dü­şün­mə­li, Pey­ğəm­bə­rin -səl­lal­lahu aleyhi və səlləm- onun­la ne­cə rəf­tar et­mə­si­nə nə­zər ye­tir­mə­li­dir. Ai­şə -radiyallahu anhə- de­di: “Mən və Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) bir qab­dan yu­yu­nur­duq” (Bu­xa­ri).

Bu üm­mə­tin Pey­ğəm­bə­ri (s.ə.v.) xa­nı­mı­nı xoş­bəxt et­mək və mü­bah olan hər bir yol­la onu se­vin­dir­mək üçün heç bir für­sə­ti əl­dən ver­mə­miş­dir.

Ai­şə -radiyallahu anhə- de­yir: “Sə­fər­lə­rin­dən bi­rin­də Rə­su­lul­lah­la (s.ə.v.) bir­lik­də get­dim. O vaxt mən hə­lə gənc idim. Bə­də­ni­mə hə­lə o qə­dər də ət gəl­mə­miş, tam in­ki­şaf et­mə­miş­dim. Ya­nı­mız­da­kı adam­la­ra “Siz irə­li­də ge­din” de­di. On­lar da irə­li­də get­di­lər. Son­ra “Hay­dı, ya­rı­şaq” de­di. Mən də onun­la ya­rış­dım və onu keç­dim. Çə­kim bir az ar­ta­na, bə­də­nim ət ala­na və bir az kö­kə­lə­nə qə­dər mə­nə bir şey de­mə­di. Bir də­fə də sə­fə­rin­də onun­la bir­lik­də get­dim, ye­nə də ya­nın­da­kı­la­ra “İrə­li­də ge­din” de­yə bu­yur­du, son­ra “Hay­dı, ya­rı­şaq” de­di. Bu də­fə o, mə­ni keç­di, gül­mə­yə baş­la­dı və “Bu, ona əvəz­dir” de­yə bu­yur­du” (Əh­məd).

Bu, hə­qi­qə­tən də çox gö­zəl və yük­sək əhə­miy­yət ve­ri­lə­cək bir dav­ra­nış­dır. Ya­nın­da­kı­la­ra xa­nı­mı ilə ya­rış­maq və onu se­vin­dir­mək üçün irə­li­də get­mə­lə­ri­ni əmr edir… Son­ra o, xa­nı­mı­na bi­ri əv­vəl, di­gə­ri isə on­dan son­ra baş ver­miş gö­zəl bir dav­ra­nı­şı xa­tır­la­ya­raq “Bu, ona əvəz­dir” de­yir.

Bu gün Al­la­hın ge­niş mə­ka­nı üzə­rin­də do­la­şa­raq irə­li­də ge­dən­lə­rin və­ziy­yə­ti haq­qın­da dü­şü­nən bir in­san şə­rəf­li bir pey­ğəm­bər, qa­lib sər­kər­də, Qü­reyş və Ha­şim oğul­la­rı­nın ən üs­tü­nü ola­raq Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) et­dik­lə­ri­nə hey­rət­lə­nir… O, bü­tün bu et­dik­lə­ri­ni qa­lib gəl­di­yi gün­lər­də, çox bö­yük bir or­du­ya baş­çı­lıq edib qa­lib gə­lə­rək ge­ri dön­dü­yü bir gün­də edir­di. Həm­çi­nin o, mö­min­lə­rin ana­sı olan xa­nım­la­rı­na qar­şı ol­duq­ca sev­gi bəs­lə­yən və mü­la­yim rəf­tar edən bir in­san idi. Or­du­ya baş­çı­lıq, yo­lun uzun­lu­ğu, dö­yüş­də qa­lib gəl­mək, bu­nun­la ya­na­şı yo­lun çə­tin­lik­lə­ri­ni, mə­şəq­qət­lə­ri­ni ara­dan qal­dı­ra­caq şəf­qət­li bir to­xu­nu­şa, sə­mi­mi bir pı­çıl­tı­ya möh­tac olan zə­rif xa­nım­la­rı ilə bir­lik­də ol­ma­ğı da ona unut­dur­mur­du.

Bu­xa­ri­nin rə­va­yət et­di­yi­nə gö­rə, Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) Xey­bər dö­yü­şün­dən qa­yı­dıb Hu­ye­yin qı­zı Sə­fiy­yə -radiyallahu anhə- ilə ev­lən­di­yi za­man onun min­di­yi də­və­nin ət­ra­fı­na bir ör­tük çək­di­rib onu bu ör­tü­yə bü­rü­yür­dü. Son­ra özü də­və­si­nin ya­nın­da otu­rur, di­zi­ni qo­yur, Sə­fiy­yə də də­və­yə min­mək üçün aya­ğı­nı Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) di­zi­nin üs­tü­nə qo­yur­du… Bu səh­nə onun sa­də­li­yi­ni və ge­ni­şü­rək­li ol­ma­sı­nı gös­tə­rən ol­duq­ca əhə­miy­yət­li mən­zə­rə­dir… Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) qa­lib bir sər­kər­də, Al­lah tə­rə­fin­dən gön­də­ril­miş bir Pey­ğəm­bər ki­mi üm­mə­ti­nə bu­nu bil­di­rir: “Xa­nım­la­rı­na qar­şı sa­də rəf­tar et­mə­si, tə­va­zö­kar­lıq edə­rək ona kö­mək gös­tər­mə­si, onu se­vin­dir­mə­si bir ki­şi­nin qə­dir-qiy­mə­ti­ni əs­la azalt­maz”.

Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) öz üm­mə­ti­nə töv­si­yə­lə­rin­dən bi­ri də bu­dur: “Diq­qət­li olun, qa­dın­lar haq­qın­da bir-bi­ri­ni­zə xe­yir­li töv­si­yə­lər ve­rin…” (Müs­lim).

Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) on bir xa­nım­la ev­lən­di… Bun­lar “mö­min­lə­rin ana­sı” adı­nı al­dı­lar… Və­fat et­di­yi za­man onun doq­quz xa­nı­mı var idi… Bu şə­rəf­li xa­nım­la­rın sa­hib ol­du­ğu çox bö­yük şə­rəf və çox yük­sək möv­qe nə qə­dər də uca­dır! Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) yaş­lı, dul, bo­şan­mış, güc­süz qa­dın­lar­la ev­lən­di. Bu qa­dın­la­rın ara­sın­da yal­nız Ai­şə -radiyallahu anhə- ba­ki­rə idi.

Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) mö­min­lə­rin ana­la­rı sa­yı­lan qa­dın­lar­la ev­lən­di və on­lar­la ey­ni vaxt­da ey­ni ni­kah­da ol­du. O, əda­lə­tin tət­biq edil­mə­sin­də və pay­laş­dı­rıl­ma­sın­da bir nü­mu­nə idi. Ai­şə­nin -radiyallahu anhə- be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) bir sə­fə­rə get­di­yi za­man xa­nım­la­rı ara­sın­da püşk atır­dı. Bu püşk han­sı bi­ri­nə dü­şər­sə, onun­la ge­dir­di. O, xa­nım­la­rı­nın hər bi­ri­nə xü­su­si bir gün və bir ge­cə ayı­rır­dı” (Tir­mi­zi).

Rə­su­lul­la­hın (s.ə.v.) tət­biq et­di­yi əda­lət­li əməl­lə­rin­dən bi­ri­ni Ənəs ibn Ma­lik -radiyallahu anh- be­lə rə­va­yət edir: “Pey­ğəm­bərin (s.ə.v.) doq­quz xa­nı­mı var idi. On­la­rın ara­sın­da gün­lə­ri bö­lüş­dür­dü­yü za­man bi­rin­ci xa­nı­ma yal­nız doq­quz gün­dən bir növ­bə ça­tır­dı. Hər ge­cə Həz­rə­ti Pey­ğəm­bər han­sı qa­dı­nın evin­də qa­lır­dı­sa, bü­tün xa­nım­la­rı ora top­la­şır­dı­lar. Bir də­fə Həz­rə­ti Ai­şə­nin evin­də ol­du­ğu za­man Zey­nəb -radiyallahu anhə- gəl­di, Rə­su­lul­lah ona əl uzat­dı. Ai­şə “Bu, Zey­nəb­dir” de­dik­də Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) əli­ni ge­ri çək­di…” (Müs­lim).

Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) bu ge­niş evi, Rəb­bi­nin öz Rə­su­lu­na (s.ə.v.) ver­di­yi mü­vəf­fə­qiy­yət və il­ham ol­ma­say­dı, qə­tiy­yən bu və­ziy­yət­də ola bil­məz­di… Onun həm söz­lə­ri, həm də əməl­lə­ri ilə Rəb­bi­nə şükür et­di­yi­nin şa­hi­di olu­ruq… O, xa­nım­la­rı­nı iba­də­tə sövq edir və bu cə­hət­dən on­la­ra kö­mək gös­tə­rir­di. Bu­nu et­mək­lə o, Uca Al­la­hın: “Əh­li­nə na­maz qıl­ma­ğı əmr et, özün də ona səbr­lə da­vam et. Biz sən­dən ru­zi is­tə­mi­rik, sə­nə ru­zi ve­rən Bi­zik. Aqi­bət təq­va sa­hib­lə­ri­nin – müt­tə­qi­lə­rin­dir!” (“Ta­ha” su­rə­si, 132) əm­ri­ni ye­ri­nə ye­ti­rir­di.

Ai­şə­nin -radiyallahu anhə- be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Mən Pey­ğəm­bə­rin (s.ə.v.) önün­də və ya­ta­ğı üzə­rin­də uzan­dı­ğım hal­da o, na­maz qı­lır­dı. Vi­tir na­ma­zı­nı qıl­maq is­tə­di­yi za­man mə­ni oyan­dı­rır­dı” (Bu­xa­ri və Müs­lim).

Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) ge­cə na­ma­zı­nı qıl­ma­ğı, bu vaxt xa­nım­la­rı­nın da bir-bi­ri­nə kö­mək et­mə­si­ni çox təş­viq et­miş­dir. Hət­ta elə olur­du ki, xa­nım əri­nin və ya əri öz xa­nı­mı­nın üzü­nə su sə­pə­rək onu mə­də­ni tərz­də yu­xu­dan oya­dır­dı… Əbu Hureyrə -radiyallahu anh- de­di: “Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) be­lə bu­yur­du: “Ge­cə vax­tı du­rub na­maz qı­lan, xa­nı­mı­nı oyan­dı­ran və be­lə­lik­lə də xa­nı­mı­nı na­ma­za sövq edən, çə­tin oyan­dı­ğı za­man üzü­nə su sə­pən bir in­sa­na Al­lah rəh­mət elə­sin. Həm­çi­nin ge­cə vax­tı du­rub na­maz qı­lan, əri­ni oyan­dı­ran, əri­ni na­ma­za sövq edən, çə­tin oyan­dı­ğı za­man üzü­nə su sə­pən xa­nı­ma da Al­lah rəh­mət et­sin”” (Bu­xa­ri və Müs­lim).

Bir mü­səl­ma­nın qəl­bi­nin tə­miz­li­yi­ni və doğ­ru­lu­ğu­nu ta­mam­la­maq məq­sə­di­lə xa­ri­ci gö­rü­nü­şü­nə diq­qət ye­tir­mə­si də mü­səl­ma­nın yet­kin­li­yin­dən və di­ni­nə bağ­lı ol­ma­sın­dan irə­li gə­lir.

Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) qəl­bi tə­miz, bə­də­ni tə­miz, xoş ətir­li bir in­san idi. Mis­vaq­dan is­ti­fa­də et­mə­yi se­vir və is­ti­fa­də edil­mə­si­ni də əmr edir­di. Pey­ğəm­bər -səl­lallahu aleyhi və səlləm- bu­yu­rur­du: “Əgər üm­mə­ti­mə çə­tin­lik ol­ma­ya­ca­ğı­nı bil­səy­dim, hər na­maz­dan əv­vəl mis­vaq­dan is­ti­fa­də et­mə­lə­ri­ni əmr edər­dim” (Əh­məd).

Hü­zey­fə­nin -radiyallahu anh- be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) ge­cə vax­tı qalx­dı­ğı za­man diş­lə­ri­ni mis­vaq­la tə­miz­lə­yir­di” (Müs­lim).

Şu­reyh ibn Ha­ni­nin be­lə de­di­yi rə­va­yət edil­miş­dir: “Mən Ai­şə­dən -radiyallahu anhə- so­ruş­dum: “Pey­ğəm­bər -səl­lallahu aleyhi və səlləm- evi­nə da­xil ol­du­ğu za­man ilk et­di­yi iş nə idi?” O, “Mis­vaq­dan is­ti­fa­də edir­di” de­di” (Müs­lim).

Bu, ne­cə gö­zəl bir tə­miz­lik, ai­lə üzv­lə­ri ilə qar­şı­laş­maq üçün ne­cə mü­kəm­məl bir ha­zır­lıq­dır!

Pey­ğəm­bər (s.ə.v.) evə da­xil ol­du­ğu za­man “Al­la­hın adı ilə evə ayaq bas­dıq, Al­la­hın adı ilə də çıx­dıq. Rəb­bi­mi­zə tə­vək­kül et­dik” de­yir və son­ra da ai­lə üzv­lə­ri­nə sa­lam ve­rir­di (Müs­lim).

Tə­miz bir tərz­də evə da­xil ol və ev­də­ki­lə­ri se­vin­dir! Mü­səl­man qar­da­şım! Bu­nu et­mək əvə­zi­nə evə gi­rər­kən mə­zəm­mət edən, qı­na­yan və dan­la­yan in­san­lar­dan ol­ma!

————-
Peyğəmbərimizi (s.ə.v.) tanıyırıqmı?
Əb­dül Ma­lik ibn Muhəmməd ibn Əb­dür­rəh­man əl-Qa­sım
Çevirən:Məhəmməf Qənbəroğlu

Bənzər Məqalələr